وبگاه شخصی محمد عنبرسوز

درس آرام تاریخ

پس از مدت‌ها انتظار، بالاخره نسخه خانگی مستند «رییس الوزراء» در دسترس قرار گرفته و بخش عمده علاقمندان به بیوگرافی‌های تاریخی به تماشای آن نشسته‌اند. این مستند به نویسندگی و کارگردانی سید محمدرضا هاشمیان، روایتی کاملا تاریخی از زندگی احمد قوام‌السطنه، یکی از تاثیرگذارترین شخصیت‌های ی تاریخ ایران در مشروطیت و دوران پهلوی، است که ضمن شیوایی بیانش در شرح وقایع، از برخی اصول مستندسازی هم غافل می‌ماند.

این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

زکات علم، نشر آن است. هر وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.

همچنین وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.

نگاهی به چهار فیلم سال‌ های اخیر درباره مجاهدین؛

در سال‌ های اخیر، چند فیلم نظیر ماجرای نیمروز و سیانور مستقیما به بازسازی فعالیت‌ های مجاهدین خلق پرداخته‌ اند که در این مطلب نگاهی داریم به چهار مورد از این فیلم‌ ها.

فعالیت‌های گروه موسوم به «سازمان مجاهدین خلق» که بعدها، با بروز برخی انحراف در ایدئولوژی و انشقاقشان به دو بخش اسلام‌گرا و مارکسیست، در بین عموم مردم به «منافقین» معروف شدند، یکی از نقاط مهم تاریخ معاصر ایران محسوب می‌شود؛ موضوعی که در سینمای داستانی، تا دهه نود، تقریبا مسکوت مانده بود و به دلایل مختلف، کمتر فیلمسازی تمایل داشت درباره این گروه و اقداماتشان فیلم بسازد. البته در عرصه مستند تلاش‌هایی برای معرفی مجاهدین و فراز و فرودهایشان در جریان تحولات ایران معاصر، صورت گرفت؛ اما.

بررسی کاراکتر های بدون بازیگر در فیلم ها

به بهانه اکران فیلم تحسین شده «قصر شیرین»، نگاهی داریم به مهم‌ترین فیلم‌های ایرانی که در سال‌های اخیر از موهبت یک شخصیت بدون بازیگر بهره‌مند شده‌اند.

یک روش جذاب که در سال‌های اخیر بارها مورد استفاده نویسندگان فیلم‌های ایرانی قرار گرفته، استفاده از کاراکتری در فیلم است که هیچ‌وقت دیده نمی‌شود، اما اهمیتی غیرقابل چشم‌پوشی دارد. بازیگری برای ایفای این قبیل نقش‌ها در نظر گرفته نمی‌شود و فیلمسازان تعمدا یک چهره مهم را از چشم مخاطب پنهان می‌کنند تا خود بیننده دست به کار شود، قوه خیالش را به کار بگیرد و ابعاد و ویژگی‌های مختلف شخصیتی آن کاراکتر غایب را تصور کند. به بهانه اکران فیلم تحسین شده «قصر شیرین»، نگاهی داریم به مهم‌ترین فیلم‌های ایرانی که در سال‌های اخیر از موهبت یک شخصیت بدون بازیگر بهره‌مند شده‌اند.

مستند «کاتاسترویکا» Catastroika به کارگردانی Aris Chatzistefanou و Katerina Kitidi محصول کشور یونان در سال 2012 ساخته شده است. در این مستند کارگردان تغییر دارایی‌های دولت به بخش‌های خصوصی را تحلیل می‌کند.
چند خط آمار هولناک و عجیب درباره اتفاقات اوایل دومین دهه از هزاره جدید در یونان، مقدمه جمع و جور و سرراستی برای یک مستند افشاگر و جذاب درباره پدیده خصوصی‌سازی در این کشور به شمار می‌رود. اتفاقی که با پروپاگاندای رسانه‌ها، به نظر می‌رسید تنها راه چاره مشکلات اقتصادی یونان باشد، اما نه تنها به نجات این کشور کمکی نکرد، بلکه دستمایه سوء استفاده و فساد اقتصادی بخش مافیایی هم قرار گرفت؛ همان دست‌های پنهانی که یا از بدنه دولت می‌آیند و یا با مسئولین رده‌بالای دولتی زد و بند دارند، اما زیر نقاب بخش خصوصی و با کمک رانت، سرمایه‌های یونان را می‌بلعند و پسرفت و انحطاط اقتصاد این کشور را موجب می‌شوند.

اگر اندک شناختی از فضای مستندسازی در جهان داشته باشید، احتمالا با دیدن عنوان این مطلب، پیش از هر کس دیگری، از حضور نام مایکل مور «Michael Moore» در این فهرست مطمئن بوده‌اید؛ فیلمساز فربه و دوست‌داشتنی متولد 1954 آمریکای که عموما با نقدهای تند و آوانگاردش شناخته می‌شود.

مستندسازی در جهان قدمتی تقریبا به اندازه خود سینما دارد و همواره مدیوم قابل اعتنا و موثری برای بازنمایی واقعیت محسوب می‌شده است. در طول تاریخ مستندسازان مختلف، علاوه بر انتخاب موضوعات مهم و بعضا جنجالی، گاهی هم به سراغ رویه‌ای جدید در پرداخت موضوع مورد نظر رفته‌اند که باعث شده نامشان در عرصه سینمای مستند با برچسب خاصی عجین شود و مخاطبان سینمای مستند آن‌ها را با یک صفت منحصربفرد به یاد بیاورند.

مستند «شرقی» به کارگردانی مسعود طاهری پرتره‌ای از زندگی، آثار، افکار و اندیشه‌های پروفسور توشیهیکو ایزوتسو فیلسوف، اسلام شناس و قرآن پژوه ژاپنی است.
مسعود طاهری از آن دست مستندسازانی است که علاقه چندانی به دیده شدن ندارد و فقط دغدغه‌های خودش را در مدیوم مستند پیگیری می‌کند. این مستندساز که چندین سال از عمر خود را به تحصیل، مطالعه و پژوهش جدی در حوزه علوم انسانی اختصاص داده، این روزها با مستند «شرقی» بلوغ و جدیت خود در غبارروبی از چهره یک اندیشمند مهم معاصر را به رخ می‌کشد.

مجموعه مستند «نامه‌های کارستن» به کارگردانی عطا پناهی درباره تاریخ اشغال ایران توسط متفقین است و روایت نی است که مردانشان را روانه جبهه‌های نبرد کردند.
مستند «نامه‌های کارستن» که اخیرا در قالب یک مینی سریال سه قسمتی از تلویزیون پخش شده، اثری قابل اعتنا و محترم، در برهه مهمی از تاریخ معاصر ایران به شمار می‌رود؛ سال ۱۳۲۰ و اشغال ایران توسط نیروهای متفقین که هنوز هم، پس از گذشت چند دهه، یادآوری‌اش موجب اندوه ایرانیان می‌شود.

ورنر هرتسوک «Werner Herzog» مستندساز آلمانی متولد 1943، یکی دیگر از مستندسازان صاحب سبک در تاریخ مستند معاصر جهان محسوب می‌شود که بخش عمده شهرت خود را مدیون استفاده‌اش از نابازیگران بومی در آثار مستند و نگاه طبیعت‌گرایانه (ناتورالیستی) اوست.

مستندسازی در جهان قدمتی تقریبا به اندازه خود سینما دارد و همواره مدیوم قابل اعتنا و موثری برای بازنمایی واقعیت محسوب می‌شده است. در طول تاریخ مستندسازان مختلف، علاوه بر انتخاب موضوعات مهم و بعضا جنجالی، گاهی هم به سراغ رویه‌ای جدید در پرداخت موضوع مورد نظر رفته‌اند که باعث شده نامشان در عرصه سینمای مستند با برچسب خاصی عجین شود و مخاطبان سینمای مستند آن‌ها را با یک صفت منحصربفرد به یاد بیاورند.

مستند «خانه‌ام کجاست» به کارگردانی محمدحسن یادگاری ماجرای اوضاع نابه‌سامان این روزهای بازار مسکن است و با نگاهی متفاوت به پشت پرده ریشه‌ها و علل این موضوع می‌پردازد.

مستندهای موسوم به اکتشافی، آثاری هستند که در آن‌ها، مستندساز با سبک و سیاق یک کارآگاه باتجربه، بی‌پروا به دل نهادهای قدرت می‌زند و کار چنین مستندهایی به یک پروسه جنایی شبیه است. مستندسازی اکتشافی که در سطح بین‌المللی مایکل مور را به عنوان سردمدار آن می‌شناسند، معمولا از روش‌هایی مانند استفاده از دوربین مخفی، ضبط یواشکی صدا، جستجو در اسناد برای روکردن سند فساد سازماندهی شده و… بهره می‌برد.

فیلم مستند «بهارستان، خانه ملت» را بابک بهداد تهیه و کارگردانی کرده است. بهداد در فیلم جدید خود جغرافیای تاریخی و اجتماعی منطقه بهارستان تهران را از دوره ناصرالدین شاه تا سال ۱۳۵۷ به تصویر کشیده است.

موفق‌ترین مستند ایران در یک سال گذشته، بدون تردید «بهارستان، خانه ملت» ساخته بابک بهداد بوده که علاوه بر دریافت سیمرغ بلورین بهترین مستند در سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر، چند جایزه مهم دیگر در سطح ملی را هم از آن خود کرده است. نقش بابک بهداد به عنوان خالق اثر پررنگ و شایسته تحسین است؛ چرا که بهداد به نوعی ایثارگری کرده تا «بهارستان، خانه ملت» ساخته شود. او با تلاش ستایش برانگیزش در چند جبهه کارگردانی، نویسندگی، پژوهش، گوینده، تدوینگر و فیلمبردار یک‌تنه بخش عمده‌ای از بار پروژه را به دوش کشیده و کار را با مایه گذاشتن از خودش درآورده است.

ارول موریس «Errol Morris» مستندساز آمریکایی متولد 1948 هم از آن دسته مستندسازانی است که هویت خود را صرفا به عنوان کارگردان آثار مستند تعریف کرده و تمایلی به سینمای داستانی ندارد.

مستندسازی در جهان قدمتی تقریبا به اندازه خود سینما دارد و همواره مدیوم قابل اعتنا و موثری برای بازنمایی واقعیت محسوب می‌شده است. در طول تاریخ مستندسازان مختلف، علاوه بر انتخاب موضوعات مهم و بعضا جنجالی، گاهی هم به سراغ رویه‌ای جدید در پرداخت موضوع مورد نظر رفته‌اند که باعث شده نامشان در عرصه سینمای مستند با برچسب خاصی عجین شود و مخاطبان سینمای مستند آن‌ها را با یک صفت منحصربفرد به یاد بیاورند.

در این شماره مروری کوتاه خواهیم داشت بر زندگی و کارنامه نادر طالب زاده از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی که شاید کمتر از ایشان سخن گفته شده است.

حدود یک دهه است که فیلم‌های مستند در ایران بیشتر از قبل جدی گرفته می‌شوند و اخیرا معرفی مستند «در جستجوی فریده» به عنوان نماینده کشورمان در اسکار، باعث شد توجه‌ها به آثار مستند حسابی جلب شود. با این حال، مستندسازی در ایران سابقه زیادی دارد و در دهه‌های گذشته هم مستندسازان، با کمترین بودجه و درآمد ممکن و بدون این‌که حتی شهرت و اقبال عمومی فیلمسازان داستانی را همراه خود ببینند، خالصانه مشغول تلاش برای بازنمایی واقعیت در قاب تصویر بوده‌اند. در این مطلب به مرور زندگی و کارنامه برخی از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی می‌پردازیم که کمتر در فضاهای عمومی از ایشان سخن گفته شده است.

در این شماره مروری کوتاه خواهیم داشت بر زندگی و کارنامه فرهاد ورهرام از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی که شاید کمتر از ایشان سخن گفته شده است.
حدود یک دهه است که فیلم‌های مستند در ایران بیشتر از قبل جدی گرفته می‌شوند و اخیرا معرفی مستند «در جستجوی فریده» به عنوان نماینده کشورمان در اسکار، باعث شد توجه‌ها به آثار مستند حسابی جلب شود. با این حال، مستندسازی در ایران سابقه زیادی دارد و در دهه‌های گذشته هم مستندسازان، با کمترین بودجه و درآمد ممکن و بدون این‌که حتی شهرت و اقبال عمومی فیلمسازان داستانی را همراه خود ببینند، خالصانه مشغول تلاش برای بازنمایی واقعیت در قاب تصویر بوده‌اند.

مستندسازی که حد خودش را می‌داند

مستند ایکسونامی به کارگردانی محسن آقایی و تهیه کنندگی محمدرضا بورونی داستان یک استار آمریکایی و تجربه او برای رسیدن به آزادی‌های جنسی در ایالات متحده را برای مردم ایران روایت می‌کند.

مستند «ایکسونامی» را احتمالا باید یکی از جنجالی‌ترین مستندهای امسال بدانیم؛ اثری بی‌رودرواسی و رک که به مسائل مرتبط با انقلاب جنسی می‌پردازد و سعی دارد گام مهمی در حوزه مستندسازی مسائل اجتماعی جنسی بردارد.

نگاهی به حضور ستاره های سینمای جهان در سریال های تلویزیونی

رسانه های تصویری در جهان این روزها شرایط متفاوتی را تجربه می کنند و نسبت سینما و تلویزیون دیگر مثل قبل نیست. سریال های تلویزیونی طی سال های اخیر پیشرفت چشمگیری کرده است و در حالی که سینما شرایط خوبی ندارد، تلویزیون با وجود غول هایی مانند نتفلیکس و آمازون روزبه روز قدرتمندتر می شود. طبیعی است که ستاره های بزرگ هم همیشه مایل اند در مدیومی کار کنند که بیشتر دیده شوند و حالا با افول سینما و اقبالی که مخاطبان به تلویزیون نشان می دهند، بازیگران درجه یک در حال کوچ کردن به تلویزیون هستند. از طرف دیگر.

در این شماره مروری کوتاه خواهیم داشت بر زندگی و کارنامه فرشاد فداییان از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی که شاید کمتر از ایشان سخن گفته شده است.

حدود یک دهه است که فیلم‌های مستند در ایران بیشتر از قبل جدی گرفته می‌شوند و اخیرا معرفی مستند «در جستجوی فریده» به عنوان نماینده کشورمان در اسکار، باعث شد توجه‌ها به آثار مستند حسابی جلب شود. با این حال، مستندسازی در ایران سابقه زیادی دارد و در دهه‌های گذشته هم مستندسازان، با کمترین بودجه و درآمد ممکن و بدون این‌که حتی شهرت و اقبال عمومی فیلمسازان داستانی را همراه خود ببینند، خالصانه مشغول تلاش برای بازنمایی واقعیت در قاب تصویر بوده‌اند. در این مطلب به مرور زندگی و کارنامه برخی از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی می‌پردازیم که کمتر در فضاهای عمومی از ایشان سخن گفته شده است.

نقد مستند قطار مسیر ۶۰

مستند قطار مسیر ۶۰ به کارگردانی کتایون جهانگیری، موسیقی ایران در دهه اول انقلاب را از دو ‌زاویه: دولت و مردم. تقابل‌ها، تضادها و همراهی‌ها تا رسیدن به فضای باز و ظهور دوباره موسیقی ‌پاپ در ایران روایت می کند.

بررسی موضوعی مستندهای محبوب در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که هنر یکی از محبوب‌ترین موضوعات برای تولید مستند در نزد مردم است. در همین راستا، آثار مختلفی در سال‌های اخیر به بازنمایی مستندگونه هنر و زندگی هنرمندان پرداخته‌اند که در میان آن‌ها، احتمالا به این دلیل که تلویزیون کمتر به موسیقی می‌پردازد، مستندهای پیرامون موسیقی ایرانی بیشتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. «قطار مسیر ۶۰» ساخته کتایون جهانگیری به نوعی .

در این شماره مروری کوتاه خواهیم داشت بر زندگی و کارنامه مرتضی شعبانی از مهم‌ترین مستندسازان و تهیه کنندگان ایرانی که شاید کمتر از ایشان سخن گفته شده است.

حدود یک دهه است که فیلم‌های مستند در ایران بیشتر از قبل جدی گرفته می‌شوند و اخیرا معرفی مستند «در جستجوی فریده» به عنوان نماینده کشورمان در اسکار، باعث شد توجه‌ها به آثار مستند حسابی جلب شود. با این حال، مستندسازی در ایران سابقه زیادی دارد و در دهه‌های گذشته هم مستندسازان، با کمترین بودجه و درآمد ممکن و بدون این‌که حتی شهرت و اقبال عمومی فیلمسازان داستانی را همراه خود ببینند، خالصانه مشغول تلاش برای بازنمایی واقعیت در قاب تصویر بوده‌اند. در این مطلب به مرور زندگی و کارنامه برخی از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی می‌پردازیم که کمتر در فضاهای عمومی از ایشان سخن گفته شده است.

نقد مستند مادر جبهه‌ ها به کارگردانی شهرام میراب اقدم؛

مستند مادر جبهه‌ ها روایت زندگی نخستین زنی است که پس از آزادسازی خرمشهر، وارد خاک این شهر شد. در این مستند مرحومه زهرا محمودی به روزهای آغازین جنگ و اشتیاق خود برای رفتن به خط مقدم جبهه اشاره می کند.

«مادر جبهه‌ها» به کارگردانی شهرام میراب اقدم، مستندی کوتاه و باکیفیت است که زندگی بانو زهرا محمودیه و اقدامات این مادر ایثارگر و شجاع ایرانی در ایام دفاع مقدس را مورد بررسی قرار می‌دهد.

«مادر جبهه‌ها» از نخستین لحظاتش، به نحوی.

نقد مستند روایت رهبری ساخته مهدی نقویان؛

مستند روایت رهبری به کارگردانی مهدی نقویان روایتی از وقایع مربوط به انتخاب حضرت آیت‌ الله ‌ ای به‌ عنوان رهبر جمهوری اسلامی ایران است.

با این‌که مهم‌ترین ابزار تبلیغاتی مستند «روایت رهبری» نمایش تصاویر بکر و دیده نشده مجلس خبرگان در سال ۶۸ است، اما این مستند حرف‌های بیشتری هم برای گفتن دارد و برگ برنده مهمی که در اختیار داشته را هدر نداده. مهدی نقویان، با تدارک یک مستند سه قسمتی، توانسته علاوه بر پرداخت مناسب وقایع مجلس خبرگان در انتخاب جانشین امام خمینی (ره)، روایت جذاب و قابل اعتمادی هم از حوادث مختلف تاریخ معاصر ایران، که هر کدام به نحوی با این موضوع اصلی مستند مرتبط هستند، به دست دهد.

نقد مستند مرهم که به موضوع فاطمیون می‌ پردازد؛

مستند مرهم به کارگردانی مسعود زارعیان درباره شهید خدابخش خاوری معروف به علی شارژی است که در سیزدهمین جشنواره سینماحقیقت اکران شد.

مسعود زارعیان که فعال فرهنگی و از چهره‌های خاص عرصه مستندسازی در سال‌های اخیر محسوب می‌شود، در اثر تازه‌اش با نام «مرهم» به زوایای پنهان گروهی از مدافعان حرم و مجاهدین افغانستانی می‌پردازد که در سال ۹۲، با هدف دفاع از حریم دین اسلام و مسلمانان مظلوم سراسر دنیا، تشکیل شده است. فاطمیون در سال ۹۴ که به لشکر فاطمیون ارتقا یافته و به جهاد در راه خدا و مبارزه با نیروهای تکفیری مشغول‌اند.

نقد مستند دیده‌ بان و بانو به کارگردانی محمد صفا؛

مستند دیده‌ بان و بانو به کارگردانی محمد صفا روایت وقایع یک روزه از زندگی یکی از جانبازان دفاع مقدس به نام مسکوچی است. محوریت فیلم با همسر این جانباز است که تامین معیشت خانواده را به عهده گرفته است.

یک مستند ساده و سرراست، تحت نظارت کیفی تورج کلانتری که یکی از چهره‌های مهم مستندسازی ایران به شمار می‌رود، با بازسازی یک موقعیت پراحساس و دراماتیک کارش را آغاز می‌کند. در یک لوکیشن به شدت ساده و صمیمی، زن و مردی روی زمین نشسته و در حال گفتگو هستند.

نخستین جرقه قصه در مکالمه بین این دو نفر زده می‌شود؛ جایی که زن برای ازدواج مسّر است و مرد از پذیرش این امر طفره می‌رود. از خلال این گفتگو، که البته به دلیل بازیگر نبودن زوج اصلی قصه، قدری تصنعی هم از آب درآمده، روشن می‌شود که.

نقد مستند مخترع آهنی ساخته محمدجواد رییسی؛

مستند مخترع آهنی به کارگردانی محمدجواد رییسی روایت سه مخترع و مبتکر ایرانی است که سعی دارند تولیدات خود را در کشور صنعتی کنند.
یکی از نقاط روشن مستندسازی ایران در سال‌های اخیر حرکت همسوی مستندسازان ایرانی با مسائل روز کشور بوده است؛ به طوری که معمولا با فاصله معقولی از وقوع یک حادثه یا ترند شدن یکی از موضوعات مهم ملی، یک یا چند مستند نیز درباره آن‌ها تولید می‌شوند. «مخترع آهنی» نیز یکی از همین مستندهاست که با پوشش بصری کاملا متفاوت، به مسئله تولید ملی و مشکلات نخبگان کشور در مسیر رونق تولید می‌پردازد.

در این شماره مروری کوتاه خواهیم داشت بر زندگی و کارنامه ارد عطارپور از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی که شاید کمتر از ایشان سخن گفته شده است.
حدود یک دهه است که فیلم‌های مستند در ایران بیشتر از قبل جدی گرفته می‌شوند و اخیرا معرفی مستند «در جستجوی فریده» به عنوان نماینده کشورمان در اسکار، باعث شد توجه‌ها به آثار مستند حسابی جلب شود. با این حال، مستندسازی در ایران سابقه زیادی دارد و در دهه‌های گذشته هم مستندسازان، با کمترین بودجه و درآمد ممکن و بدون این‌که حتی شهرت و اقبال عمومی فیلمسازان داستانی را همراه خود ببینند، خالصانه مشغول تلاش برای بازنمایی واقعیت در قاب تصویر بوده‌اند. در این مطلب به مرور زندگی و کارنامه برخی از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی می‌پردازیم که کمتر در فضاهای عمومی از ایشان سخن گفته شده است.

نقد مستند دموکراسی در جاده ساوه؛

مستند دموکراسی در جاده ساوه به کارگردانی تورج کلانتری طنز تلخی در مورد اتفاقاتی است که در انتخابات شوراها در یک منطقه نزدیک پایتخت رخ می دهد.
تورج کلانتری، که معمولا از چالش و پرداختن به موضوعات ملتهب استقبال می‌کند، در اثر جدیدش با نام «دموکراسی در جاده ساوه» به سراغ موضوع انتخابات شوراها رفته و لحن کنایه‌آمیزش در جای‌جای این اثر، از عنوان مستند گرفته تا پایان‌بندی آن، به چشم می‌خورد.

این مستند با روایتی کاملا متفاوت و بدیع، به بی‌سروصداترین انتخابات ایران، یعنی انتخابات شوراها، در یکی از شهرهای کوچک نزدیک تهران می‌پردازد و از دل همراهی دوربین با چند کاندیدا در روزهای منتهی به انتخابات شوراها، محتوایی را منعکس می‌کند که.

نقد مستند دیگو مارادونا؛

مستند دیگو مارادونا اثری فرا متنی از زندگی اسطوره آرژانتینی فوتبال جهان به کارگردانی آصف کاپادیاست که با گزارش و دوبله عادل فردوسی‌ پور منتشر شده است.
اخیرا دوبله و پخش مستند «دیگو مارادونا» توسط یک تیم حرفه‌ای دوبله، باعث شده این اثر در فضای عمومی بسیار مورد توجه واقع شود؛ بالاخص که نام عادل فردوسی‌پور، مجری و گزارشگر محبوب ایرانی، در صدر دوبلورهای این مستند به چشم می‌خورد. علاوه بر این، شخصیت خود دیگو مارادونا هم، به عنوان یکی از بهترین و همزمان پرحاشیه‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ، برای مردم و علاقمندان به فوتبال بسیار جذاب است.

مستند «دیگو مارادونا»، در نخستین دقایقش،.

مروری بر مهم‌‌ ترین چهره‌ های تاریخ مستندسازی در ایران

در این شماره مروری کوتاه خواهیم داشت بر زندگی و کارنامه سهراب شهید ثالث از مهم‌ترین مستندسازان ایرانی که شاید کمتر از ایشان سخن گفته شده است.
حدود یک دهه است که فیلم‌های مستند در ایران بیشتر از قبل جدی گرفته می‌شوند و اخیرا معرفی مستند «در جستجوی فریده» به عنوان نماینده کشورمان در اسکار، باعث شد توجه‌ها به آثار مستند حسابی جلب شود. با این حال، .

مروری بر سبک‌ های مستندسازی در سینمای مستند جهان(۱)

در این مطلب سعی داریم به مهم‌ ترین سبک‌ های مستندسازی در تاریخ سینمای مستند جهان بپردازیم.
از زمانی که ارسطو برای نخستین بار نمایش را بر سه گونه کمدی، درام و تراژدی تقسیم کرد، سبک‌شناسی آثار هنری تصویری تقسیم‌‌بندی‌های پرشماری را به خود دیده و هر چند سال یک بار، اندیشمندی پیدا می‌شود که، بر اساس نقطه نظرات خاص خودش، آثار هنری را ذیل انواع گوناگون رده‌بندی می‌کند. سینمای مستند نیز از این قاعده مستثنی نیست و مرور منابع تخصصی این حوزه نشان می‌دهد که همه چیز به این بستگی دارد که از چه زاویه‌ای به ماجرا نگاه کنیم و بر اساس چه ملاکی به دسته‌بندی آثار مستند بپردازیم.

بر اساس منابع معتبر حوزه زیبایی‌شناسی در سینمای مستند.

نقد فیلم روسی ساخته جدید امیرحسین ثقفی؛
فیلم روسی به کارگردانی امیرحسین ثقفی با بازی امیر آقایی، طناز طباطبایی و صابر ابر یک فیلم عاشقانه است که به تراژدی ختم می‌ شود.

امیر حسین ثقفی را عمدتا با فضای متفاوت فیلم‌هایش و تقابل تعمدی او با سنت‌هایی می‌شناسیم که در دوره‌های مختلف در سینمای ایران اصطلاحا مد می‌شوند. آثار ثقفی معمولا از فضاهای شهری و آپارتمانی می‌گریزند و دغدغه‌هایی یکسره متفاوت از مسائل اجتماعی و چالش‌های اخلاقی رایج در سینمای جریان اصلی ایران را پیگیری می‌کنند و معمولا، با توجه ویژه به زیبایی‌های بصری، انتخاب لوکیشن و طراحی صحنه چشمگیر و قدرتمندی هم دارند. از آثار مهم قبلی او.

مروری بر سبک‌ های مستندسازی در سینمای مستند جهان(۲)

در این سلسله مطالب سعی داریم به مهم‌ ترین سبک‌ های مستندسازی در تاریخ سینمای مستند جهان بپردازیم و در این قسمت به تقسیم بندی فرمی محتوایی در سینمای مستند پرداخته ایم.

از زمانی که ارسطو برای نخستین بار نمایش را بر سه گونه کمدی، درام و تراژدی تقسیم کرد، سبک‌شناسی آثار هنری تصویری تقسیم‌‌بندی‌های پرشماری را به خود دیده و هر چند سال یک بار، اندیشمندی پیدا می‌شود که، بر اساس نقطه نظرات خاص خودش، آثار هنری را.

نگاهی به فیلم مردی بدون سایه؛
فیلم مردی بدون سایه به کارگردانی و نویسندگی علیرضا رئیسیان با حفظ سمت تخصصیش یعنی تهیه‌ کنندگی است. تم داستانی فیلم سوء ظن است که بر پایه تعلیق خیانت پرورش پیدا می کند و تا انتقام پیش می رود.

علیرضا رییسیان کارگردان باتجربه‌ای است که پس از دو فیلم «چهل سالگی» و «دوران عاشقی» سعی کرده فیلم جدیدش را طوری سروشکل بدهد که سومین نسخه از سه‌گانه او محسوب شود؛ سه فیلمی درباره روابط عاطفی آدم‌های میانسال، عشق، خیانت، فراق و وصال. «مردی بدون سایه» فیلم اجتماعی روشنی است که تکلیفش را با خودش مشخص کرده و قرار است.

نقد فیلم اتاق تاریک ساخته سید روح‌ الله حجازی؛
اتاق تاریک پنجمین ساخته سید روح الله حجازی، به لحاظ مضمون و مفاهیم در ادامه‌‌ سه فیلم پیشین او یعنی زندگی خصوصی آقا و خانم میم ، زندگی مشترک آقای محمودی و بانو و مرگ ماهی قرار می‌ گیرد.

سید روح‌الله حجازی یکی از فیلمسازان جوان سینمای ایران است که آثاری معمولا غیر قابل پیش‌بینی می‌سازد و تصور این‌که او در پروژه بعدی‌اش سراغ چه سوژه‌ای خواهد رفت، تقریبا غیرممکن است. محتوای فیلم‌های حجازی گاهی مثل.

نگاهی به فیلم سال دوم دانشکده من؛
سال دوم دانشکده من، روایت کلیشه‌ای گره خوردن سرنوشت عاطفی و خانوادگی دو دختر دانشجوست؛ که به مسائل تکراری و دستمالی شده‌ای مانند خیانت، اختلاف طبقاتی، اعتیاد، اختلاف نظر جوان‌ها با بزرگترها و. در کنار چند ژست بی‌ربط و شعاری می‌پردازد.

مدتی است که «سال دوم دانشکده من»، فیلم جدید رسول صدرعاملی، کارگردان باسابقه کشورمان، پس از هشت سال دوری، روی پرده سینماها رفته؛ با این حال «سال دوم…»، نه به لحاظ فروش و نه در فضای رسانه‌ای، بازخوردهای مثبتی دریافت نکرده.

ظاهرا صدرعاملی به دنبال این بوده که با جمع کردن یک تیم تولید حرفه‌ای، متشکل از بهترین‌های سینمای ایران در شاخه‌های مختلف، و نیز بر اساس همان الگوی محبوبش در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد، بازگشت شکوهمندی به سینما داشته باشد. با این همه،.

نگاهی به ماجرای نیمروز: رد خون؛
محمدحسین مهدویان در "رد خون" ترکیبی درخشان از واقعیت و داستان دراماتیک را به نمایش گذاشته است . این کارگردان شخصیت‌های قصه‌‌اش را در یک شکاف تاریخی هفت ساله با پرداخت خیلی مناسبی از ماجرای نیمروز بدست آورده است.

سه سال پس از موفقیت چشمگیر «ماجرای نیمروز»، مهم‌ترین استعداد جوان سال‌های اخیر سینمای ایران در چهارمین اثر سینمایی بلند خود با عنوان فرعی «رد خون» به سراغ موضوعی چالش‌برانگیز و ملتهب با محوریت مجاهدین‌خلق و عملیات مرصاد رفته و یک تریلر تمام‌عیار و خوش‌ساخت به مخاطب هدیه کرده است. یکی از آفت‌های نقد «رد خون» در روزهایی که از اکرانش می‌گذرد، مقایسه‌های یکسونگرانه این فیلم با نسخه قبلی است. شخصا معتقدم «رد خون» فیلم سرحال‌تر و مهم‌تری به شمار می‌رود و البته که

نقد فیلم مارموز ساخته کمال تبریزی

«مارموز»، اثر کمال تبریزی، کارگردان نام‌آشنا و باتجربه سینمای ایران، اثری متفاوت (فارغ از هر گونه بار معنایی مثبت یا منفی آن) در کارنامه این فیلمساز است. «مارموز» نه فیلم یک کارگردان جوان است که مشغول آزمون و خطا برای پیدا کردن لحن و امضای خاص خودش باشد، و نه اثری از یک فیمساز آوانگارد و ساختارگریز است که بتوانیم آن را فیلمی معرفی کنیم که تعمدا داعیه متفاوت بودن دارد.

از سوی دیگر اما،.

نقد فیلم درخت گردو ساخته محمدحسین مهدویان؛

در حال حاضر، فقط یک نفر هست که می‌تواند هم مهم‌ترین استعداد و جوان اول سینمای ایران لقب بگیرد و هم با پنج فیلم در پنج جشنواره پیاپی، پرکارترین فیلمساز سال‌های اخیر باشد.

از اثر جدید محمد حسین مهدویان، همزمان بوی بلوغ در کارگردانی و سطحی‌نگری در محتوا به مشام می‌رسد؛ چرا که تسلط کارگردان بر عناصر فنی و هنری مختلف کاملا نسبت به آثار قبلی او رشد کرده و در عین حال، فیلمسازی که با نگاه ایدئولوژیکش در سینمای ایران قد کشید و برای خودش جایگاهی دست‌وپا کرد، به شکل حیرت‌انگیزی در «درخت گردو» عافیت‌طلب و محافظه‌کار ظاهر شده.

احتمالا می‌دانید که «درخت گردو» روایت بمباران شیمیایی سردشت است که.

نقد فیلم من می ترسم؛

بهنام بهزادی را قبل‌تر با فیلم روان و بی‌ادعای «قاعده تصادف» می‌شناختیم که در زمان خودش گامی رو به جلو در سینمای ایران بود. «وارونگی» هم، علی رغم تلاش فراوانش برای روشنفکر جلوه کردن، اثری ساده و متوسط بود که یکی دو حرف مهم را با ژستی متفرعنانه بیان می‌کرد.

اکنون اما، پس از چهار سال، «من می‌ترسم» به وضوح نشان می‌دهد که بهزادی در یک سراشیبی خطرناک افتاده و ایده‌هایی را شخم می‌زند که کفه ترازو را به سمت منتقدان تندرو کاملا سنگین می‌کنند. «من می‌ترسم» حاوی اگزوتیسم مایوس‌کننده‌ای است که.

نقد فیلم خانه‌ ای در خیابان چهل و یکم؛ 

کارگردان‌های بزرگ زیادی در سینمای ایران وجود دارند که کارشان را از دستیاری دیگر کارگردان‌ها آغاز کرده و پس از سال‌ها تلاش در پشت دوربین به عنوان دستیار یا سایر پست‌های اجرایی که کمتر دیده می‌شوند، با نخستین فیلمشان رسماً اعلام استقلال وجودی نموده‌اند.

حمیدرضا قربانی هم یکی از همین دستیاران سابق و کارگردان‌های امروز است که نقطه پررنگ و درخشان کارنامه او، تا پیش از ساخت نخستین فیلمش یعنی «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم»، به دستیاری اصغر فرهادی در فیلم ماندگار «درباره الی» باز می‌گشت. قربانی که طی سال‌های طولانی فعالیت بی‌حاشیه‌اش در سینما تجربه کافی را اندوخته بود، در سال ۹۵ و با حمایت اصغر فرهادی، از نخستین اثرش رونمایی کرد.

با این حال به نظر می‌رسد که.

نقد فیلم آبادان یازده ۶۰ ساخته مهرداد خوشبخت؛

اساسا تولید فیلم جنگی در سینمای ایران همیشه با چالش‌های جدی مواجه بوده است. از یک طرف فیلم‌های این ژانر مدام با حواشی و اتهام سفارشی بودن مواجه می‌شوند و از سوی دیگر، هزینه‌های سرسام‌آور تولید فیلم با پروداکشن عظیم جنگی، در صنعت نحیف سینمای ایران اجازه تولید چنین آثاری را از عموم استعدادهای جوان سلب می‌کند.

مجموع این شرایط اما، ظاهرا به کشف یک راه جدید در فیلمسازی جنگ منتهی شده و حالا چند سالی‌است که فیلمسازان به این نتیجه رسیده‌اند که برای تولید فیلم.

نقد فیلم خون شد به کارگردانی مسعود کیمیایی؛

از همان روزهایی که خبر بازی سعید آقاخانی به عنوان بازیگر نقش اول در فیلم جدید مسعود کیمیایی اعلام شد، کاملا قابل انتظار بود که با اثر بی‌کیفتی مواجه شویم که مطابق معمول سال‌های اخیر، کارکردی جز به حراج گذاشتن اعتبار و حیثیت هیئت انتخاب جشنواره فیلم فجر ندارد. فیلم‌سازی که طی سال‌های اخیر با محمدرضا فروتن در «متروپل» و پرویز پرستویی در «قاتل اهلی» راه به جایی نبرده بود، بالطبع با چسباندن شمایل قیصرگونه به سعید آقاخانی هم نمی‌تواند حفظ آبرو کند.

در پیرنگ اصلی، «خون شد» روی الگوی کنهه مردی که بازگشته (احتمالا سر یه دعوای ناموسی در زندان بوده) و به دنبال جمع کردن خانواده متلاشی شده خود است، موج سواری می‌کند. در عناصر فنی نیز، به‌جز فیلمبرداری هدر رفته علیرضا زرین‌دست و البته تدوین هایده صفی‌یاری که زیر آوار نقایص پرتعداد فیلم مدفون شده، نکته خاصی وجود ندارد. البته.

نقد فیلم آتابای؛

سال‌ها تجربه بازیگری در سطح اول سینمای ایران، تا به امروز نتوانسته بود از نیکی کریمی چهره یک فیلمساز جدی و مهم بسازد؛ اما پس از چند تجربه نسبتا ناموفق، «آتابای» باعث می‌شود بتوانیم کریمی را در مقام کارگردان هم جدی بگیریم. «آتابای» اگرچه در طراحی بزنگاه‌های شعاری مدافع ن و ژست‌های روشنفکرانه‌اش با فیلم‌های قبلی نیکی کریمی شباهت دارد، اما چه از نظر فرم و چه به لحاظ مضمون و محتوایش، اثری کاملا متفاوت و گامی رو به جلو در کارنامه اوست؛ هرچند که.

نقد فیلم خورشید ساخته مجید مجیدی؛

پدوازده سال منتظر ماندیم برای بازگشت یکی از بهترین کارگردان‌های تاریخ سینمای ایران به همان سبک محبوبش که با فیلم‌هایی همچون «رنگ خدا»، «بچه‌های آسمان» و «آواز گنجشک‌ها» در خاطر عموم مردم جاودانه شده‌اند. در تمام این سال‌ها، خیلی‌ها از مجیدی قطع امید کرده بودند و بعید به نظر می‌رسید دوباره فیلمی، حتی شبیه آن آثار اصیل، روی پرده‌های نقره‌ای این کشور به نمایش درآید. او اما، حالا با اثر تازه‌اش که در کم‌هیاهوترین حالت ممکن تولید شده، دوباره در قامت یک غول فیلمسازی از جای برخاسته و نوید ظهور سینمای خلاقانه، هنری و بیزار از تقلیدش را فریاد می‌کند.

جهش ناکافی تا سطح متوسط

به اندازه دو فیلم سینمایی بلند زمان لازم بود تا برزو نیک‌نژاد، به عنوان فیلمساز خوش ذوق و قابل احترامی که عمده شهرتش را مدیون تلویزیون است، به لحن و سبک جدیدی که برازنده سینمای ایران و متناسب با بخش سودای سیمرغ جشنواره فیلم فجر باشد، دست پیدا کند. نیک‌نژاد پس از ساخت دو فیلم طنز در سینما، به نام‌های «زاپاس» و «لونه زنبور»، حالا در فضایی جدی‌تر با فیلم تازه‌اش «دوزیست» به کارزار فجر وارد شده و در توانسته، ضمن استفاده از.

پرونده ویژه جشنواره ۳۸ ام فجر؛

با به پایان رسیدن جشنواره فیلم فجر و اعلام برندگان سیمرغ‌ها، حالا دوباره سال جدید سینمای ایران با اکران چند فیلم تازه شروع شده و کارشناسان می‌توانند تصویر بهتری از وضعیت یک سال آینده سینماهای کشور را در ذهن مجسم کنند. از آن‌جایی که جشنواره فجر آیینه‌ای از سینمای جریان اصلی ایران محسوب می‌گردد، حدس زدن ویژگی‌های مهم سینمای ایران در یک سال آتی کار چندان دشواری نخواهد بود.

البته فراموش نکنیم که تاریخ نشان داده همواره این احتمال وجود دارد که.